Doelmatige markeringen
Opmerkelijke overgangsplekken in het landschap zijn het. Aan de rand van het water, uitstekend boven de bomen, oprijzend langs de snelweg, opvallend gekleurd op een industrieterrein. Op allerlei plaatsen manifesteren ze zich. In een maagdelijk vlakke provincie als Zeeland zijn hogere objecten al snel markeringen. Waar het voorheen met bomen en kerktorens gebeurde, zijn er nu allerhande mogelijkheden om op een overgang in het land te wijzen. Windmolens lenen zich er uitstekend voor. In plaats van ze vooral als hinderlijke lawaaimakers of als horizonvervuilers te bekijken, zou je ze ook als ‘landmark’ mogen lezen. Hier gebeurt kennelijk iets. Van verre steken ze hun witte vleugels af tegen de grijze of blauwe lucht. Ze malen geen graan of kruit meer en ook geen polders meer droog. Maar ze symboliseren nog steeds een maatschappij die stoelt op nut en comfort. Schoorstenen hebben we niet meer zoveel. En voor zover ze nog bestaan zijn we verleerd om ze, net als ooit de Berlijnse stadbouwmeester Schinkel, te zien als tekens van vooruitgang en economische bloei. Ons geheugen is kort, ons oordeel vlug. Impressie wijzigen snel. Wat ooit stond voor voorspoed en ontwikkeling interpreteren we nu als achterhaald en schadelijk. Vreemd eigenlijk. We worden pas weer enthousiast als er een oud gebouw voorzien wordt van een nieuwe functie, zoals bij de Plompe toren bij het verdwenen Koudekerke op Schouwen. Of de watertorens in Goes en Oost-Souburg. Ze staan er toch, is kennelijk de algemene gedachte. Doe er dan maar iets mee. Een kantoorruimte of een kunstenaarsatelier. Kunst mag overal. Zelfs op de dijk. En dan mag er nog wat meer bij. Eten en drinken willen we tenslotte ook op elke plek kunnen. Voor de toerist is elke markering meegenomen. Al hoeft niet alles even indrukwekkend te zijn als het Operagebouw in Sydney. Soms mag het best wat uitbundiger dan wat de gemiddelde Zeeuw normaal acht.
Aflevering gemist? Kijk hier alle afleveringen terug >>
Wilt u reageren? Laat dan hieronder uw bericht achter!